آیا گرافن بی خطر است؟
تقریبا اجتنابناپذیر است که اختراع یا اکتشاف یک مادهی جدبد با ایجاد ترس در رسانههای مصور همراه باشد. این ایجاد ترس اغلب بر پایهی تعداد محدودی آزمایش یا هشدارهای ایمنی توسط محققان آن زمینه انجام میشود. بنابراین، بررسی موشکافانه و دقیق گرافن پس از ظهور به عنوان یک مادهی شگفتانگیز با استحکام عالی، ضخامت با اندازهی تقریبا صفر و خواص نوری و الکترونیکی اعجابآور و البته دارا بودن خواص نوری-الکترونیکی، قطعی بود. پرسشها درمورد ایمنی یا به عبارت دیگر گرافن باید بصورت پیشبینیشدهای بوجود میآمدند به ویژه همین که از عبارت نانو ذکر میشد.
برای دانستن رازهای این ماده این گروه تحقیقاتی، آلیاژ را با میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM) در هنگام اعمال کرنش به ماده مطالعه نمودند. تصاویر نشان داد که چندین مکانیزم در مقیاس نانو، یکی پس از دیگری در آلیاژ فعال می شوند که همراه با هم در مقابل گسترش آسیب مقاومت میکنند. در میان این مکانیزم ها، پله ایی هستند که در عرض ترکها برای جوگیری از انتشار آنها تشکیل می شوند. این پل سازی روی ترک، یک مکانیزم مرسوم چقرمه سازی در کامپوزیتها و سرامیک هاست اما غالبا در فلزات تقویت نشده، دیده نمی شود.
یافته های آنها میتواند پژوهش های آینده را به سمت طراحی موادی فلزی با تلرانس آسیب نامنطبق هدایت نماید. این پژوهش در نشریه Nature Communications موجود است.
در علم مواد، چقرمگی، مقاومت یک ماده را در برابر شکست توصیف میکند در حالی که استحکام، مقاومت یک ماده در برابر تغییرشکل است. اینکه یک ماده هم بسیار چقرمه باشد و هم مستحکم بسیار نادر است اما CrMnFeCoNi یک آلیاژ عادی نیست. این آلیاژ یک ستاره در میان کلاس جدید آلیاژهای توسعه یافته در حدود یک دهه قبل است که دارای ۵ عنصر یا بیشتر با مقدارهای تقریبا برابر است. در مقابل، بیشتر آلیاژهای معمولی یک عنصر غالب دارند. این آلیاژهای چندجزئی جدید آلیازهای با آنتروپی بالا نامیده میشوند زیرا عمدتا از یک فاز محلول جامد ساده تشکیل میشوند و بنابراین آنتروپی اختلاط بالایی دارند.
آلیاژهای با آنتروپی بالا موصوعی داغ در پژوهش مواد هستند اما تنها به تازگی به مقدار مناسبی پژوهش درباره انها انجام شده است. در ۲۰۱۴، ریچی و همکارانش دریافتند که در دماهای بسیار کم، هنگامی CrMnFeCoNi که تغییرشکل می دهد، پدیدهای بنام دوقلویی رخ میدهد که در آن مناطق بلوری همسایه، آرایشی آینه ای نسبت به یکدیگر تشکیل می دهند. دوقلویی احتمالا در چقرمگی و استحکام شگفت انگیز آلیاژ نقش ایفا میکند. اما دوقلویی بطور گستردهای در این آلیاژ در دمای اتاق یافته نمی شود (بهجز در پلهای روی ترک) در حالی که چقرمگی و استحکام آلیاژ همچنان، تقریبا بسیار بالا است.
ریچی میپرسد: اگر ما دوقلویی را در دمای اتاق نمیبینیم پس چه مکانیزمهای دیگری باعث این خواص شگفت انگیز در آلیاژ میشوند؟ برای یافتن پاسخ، دانشمندان آلیاژ را در معرض آزمایشهای کرنشگذاری متعددی در دمای اتاق قرار دادند و از TEM برای مشاهده اتفاقات استفاده کردند.
تصویربرداری در مرور زمان، دو پدیده مربوط به تنش برشی را نشان دادند: حرکت آهسته نابجاییهای کامل که باعث استحکام ماده میشوند و حرکت سریع نابجاییهای جزئی که داکتیلیته را بهبود م یدهند. انها همچنین پدیدهای درباره نابجاییهای جزئی با عنوان ” عیوب نقص چیدمان سه بعدی” مشاهده نمودند که شامل تغییراتی در آرایش سه بعدی اتم ها در آلیاژ می شود. این نقایص مانند قرار دادن یک تودهای آجر در برابر یک شکاف در حال رشد، مانع بزرگی برای نابجایی ها هستند و آلیاژ را سخت می کنند.
تصاویر همچنین نسخه نانومقیاسی از جویدن یک تافی دهانپرکن که باعث جسبیدن دندانها به یکدیگر میشود، بدست آوردند: در برخی موارد، پلهای کوچک تغییرشکل یافته توسط دوقلویی در عرض یک ترک ایجاد می شوند که به جلوگیری از پهنتر شدن ترک کمک می کنند. ریچی میگوید: این پلها در سرامیکها و کامپوزیت های تقویتشده مرسوم هستند. پژوهش ما نشان داد که همه این مکانیزم ها در مقیاس نانو با هم عمل میکنند تا باعث چقرمگی و استحکام آلیاژ شوند.
منبع : materialstoday
ترجمه : حمیدرضا شهمیری
- ۹۵/۰۱/۲۷